Chcemy żyć normalnie. Mieć codzienne problemy i radości, planować przyszłość wypełnioną naszymi zrealizowanymi marzeniami. Mamy ich na szczęście wiele, a jednym z nich jest wartościowe, szczęśliwe i – na ile to możliwe – samodzielne życie naszego Antoniego w grupie rówieśniczek i rówieśników.

Wiemy jakie są obecne realia życia niesamodzielnych dorosłych osób z ASD (autism spectrum disorder). Wiemy, że czas płynie i nie ma go zbyt dużo. Wiemy, że realizacja naszego marzenia to trudne, złożone przedsięwzięcie. Wiemy że nie mamy wyboru. Wiemy, że się uda.